Ο λύκος μου.

Στο δάσος μου χαμένη εμένα περιμένω.
Και να μαι εγκλωβισμενη σε δυο καφέ ματάκια,
που μου χαμογελούν πίσω απ'τα δέντρα της αγριότητας,
ταλαιπωρημένα απ τις κακουχίες
ανθρώπων που αρνείται να αποδεχτεί
ως υπάρξεις σ' αυτόν τον πλανήτη
που ζει κι εκείνος.
Και έτσι ψάχνει για έναν άλλον κόσμο,
που φαίνεται πως μόλις βρήκε
στην καρδιά ενός πλάσματος που πάντα έψαχνε.
Όλα του τα όνειρα συσσωρευμένα
σε μια ζωγραφιά γεμάτη χρώματα.
Χρώματα που ποτέ δεν μπορούσε να δει.
Και ξαφνικά, η ζωγραφιά παίρνει μορφή, αίσθηση και λέει:
     "Μαξιλάρι μου η γούνα σου,
      ζεστο μου πάπλωμα η αγκαλιά σου
      που 'χω ανάγκη να κουρνιάσω.
      Άσε με να σε πλησιάσω,
      τους ήχους της ψυχής σου ν' ακούσω."

Τώρα ακόμα κι αν δεν ξαναδει τον αγαπημένο της λύκο
θα ξέρει ότι η ψυχή της είναι εγκλωβισμένη στη ματιά του
και τα όνειρα του βαθιά μεσ' την καρδιά της.